در حوزه روابط رسمی بین دو کشور، اولین کنسولگری ایران در این سرزمین، یکصد سال پیش (1291) افتتاح گردید که پانزده سال بعد به سرکنسولگری کل ایران در سوریه، لبنان و فلسطین به مرکزیت بیروت ارتقاء یافت. ایران در سال 1323 کشورهای لبنان و سوریه را به رسمیت شناخت و نمایندگی سیاسی در آنها تأسیس نمود و از سال 1334 سطح نمایندگی به درجه سفارت ارتقاء یافت.
در زمان پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، لبنان در جنگ داخلی شعله‌ور بود. اما دولت ایران روابط خود را با این کشور براساس دفاع از استقرار صلح و ثبات در لبنان و حمایت از تمامیت ارضی آن در مقابل رژیم صهیونیستی ادامه داد. علاوه بر پیوندهای تاریخی خصوصاً بین علمای دینی دو کشور، همسایگی با فلسطین اشغالی، پذیرش آوارگان فلسطینی و قرار گرفتن در معرض مداوم حملات نظامی رژیم صهیونیستی، وجود حزب‌الله و امل به‌عنوان جریان‌های اسلامی مقاوم و همسوئی آنان با اهداف انقلاب اسلامی در منطقه، ازجمله ویژگی‌هایی است که موجب افزایش اهمیت لبنان در سیاست خارجی کشورمان شده است.
در 14 تیر 1361 چهار دیپلمات ایرانی به نام‌های سید محسن موسوی (کاردار سفارت)، حاج احمد متوسلیان (وابسته نظامی)، تقی رستگار مقدم (کارمند سفارت) و کاظم اخوان (خبرنگار ایرنا) درحالی که در حمایت پلیس دیپلماتیک لبنان از شهر طرابلس به بیروت باز می‌گشتند، در منطقه برباره توسط مزدوران مسلح تحت امر رژیم صهیونیستی ربوده و به زندان‌های داخل فلسطین اشغالی منتقل شدند.
پس از پایان جنگ داخلی لبنان و امضاء توافقنامه طائف و همچنین پایان جنگ عراق علیه ایران، روابط رسمی ایران و لبنان شاهد پیشرفت بود و به تدریج با تثبیت اوضاع سیاسی در لبنان، روابط اقتصادی نیز رو به شکوفایی نهاد. در فاصله سال‌های 1376 تا 1388 بالغ بر 30 سند همکاری در بخش‌های مختلف میان دو کشور امضاء شد و در سال 1389 درخلال سفر تاریخی رئیس جمهور کشورمان به بیروت، سفر نخست‌وزیر لبنان به تهران و سفرهای متعدد هیأت‌های دو کشور نیز بیش از 30 سند همکاری در حوزه‌های گوناگون میان مقامات دو کشور به امضاء رسید.